Mal Beer'nd
Mal Beer'nd.
Mal Beer'nd löp langzaom en steunt op zien stok.
't Klein koppie dat dreijt as van 'n doefie zo drok,
En d'oogies wat wonderliek glunigen grel -
Staot zuuk'nd en speur'nd in 't rimpelig vel. ...
Mal Beer'nd is aold al. Hoe aoldwet gienien,
Hie heurt by dit dörp, elk mag hum geern lien;
En schrieuwt smaangs de jongs hum is scheldwoord'n nao
Dan doet ze 't niet weer, waant ze kriegt van heur Vao!
Mal Beer'nd hèv nooit met 'n mènsk zuk bemuid:
Een dorregronds distel, die stiekelt, nooit bluit.
Maor heur hum is praot'n met d'hond of zien haon,
Met de sik en de laompies. Die kunt hum verstaon
Mal Beer'nd. Dit zummer zaag ik hum veur 't lèst,
Met 't stokkie as steun, maor het gung niet zo best.
Op 'n dag in de harfst - 't was wat dampig en kil –
Was 't oet met Mal Beer'nd; 't aol klokkie stun stil.
Mal Beer'nd is störv'm, wy ziet hum niet meer.
Op 't vredige kerkhof daor vlyd'n z'hum neer,
Daor under de denn'n an 't ènde van 't pad,
Waar d'iegelkaor schoevelt deur 't harfstige blad....
Mal Beer'nd was ienzaom, maank mensken niks weerd,
Maor heur-y hoe 't schaopie en 't sikkie smaangs reert. ..?
H. Koops.